De buurman had post vandaag.
Blauwe envelop, definitieve belastingaanslag 2006. Inclusief briefje met correctie resp. afwijzing: “Ook zakelijke verkeers- en parkeerboetes zijn niet aftrekbaar, geachte heer…”
Buurman begreep het niet. Die hinderlijke petten met hun door gemeentelijke kastekorten aangejaagd futiel gecontroleer, hij wilde best nog wel aannemen dat dat te maken had met “ons nieuwe beleid van ziero tolleruns”. Dat die hoofddeksels door de Nieuwe Strengheid tegenwoordig kennelijk niets beters meer in de maatschappij te doen hadden dan werkenden lastig te vallen zoals hij, zelfstandige met twee maal daags tien minuten laadproblemen bij de achteringang van zijn bescheiden winkel, ook aan zulk onredelijk gedrag op laag niveau was hij gewend geraakt.
Maar wat was dat nu in de krant in dezelfde brievenbus waaruit hij amper een half uur geleden de blauwe afwijzingsbrief had gehaald?
Het bericht werd prominent gebracht:
Provincies betalen verkeersboetes van hun medewerkers.
Nu ja, “kleine verkeersboetes”, had een mevrouw op de radio (“ik heb hier verder geen mening over”) nog vergoelijkend gesproken.
Het bleek te gaan om provinciaal personeel dat onder werktijd voor de baas op pad moet en bijvoorbeeld “maximaal tien kilometer" te hard rijdt bij uitvoering van de immer jachtige overheidskarweien.
Bovendien, de dienstdoende zegsvrouw met het lelijke accent op de radio kon daar weinig over meedelen, ze had niet alle kennis in huis, hoe konden we dat verwachten, immers: alle provinciebesturen hadden "qua declaraties" ook nog zo hun eigen regelingen. En de luisteraars moesten er verder bij bedenken dat onze provinciën de kleine ambtelijke krabbelaar allerminst van harte bevoordeelden boven de modale belastingbetaler, zo spontaan was het zeker niet gegaan. Nee, de provinciaal boven ons gestelde overheden waren zelfs tot vergoeding van boetes aan gemotoriseerd personeel “gedwongen, door een gerechtelijk vonnis tegen TNT Post”.
De overheidszegsvrouw hing op, met dezelfde geringe scrupules die men inmiddels kent van belastingdiensten die zich vrolijk bedienen van elders gestolen - want wederrechtelijk verkregen - gegevens van de eigen burgers. Op de vraag waarom de bevolking almaar wantrouwender wordt jegens de rechtstaat, haar banken, haar bestuurders en het groeiend aantal minkukels dat zich carrière-volksvertegenwoordiger noemt kwam geen antwoord meer.
Provincies, deelgemeenteraden en andere bureaucratische tussenlagen waarvan alleen het buitenland wellicht nog nut en noodzaak begrijpt - men misgunt de aldaar tewerkgestelden, ten behoeve van ons, uiteraard niet hun douceurtje.
Door de samenleving gesubsidieerde arbeidsplaatsen voor dienders die elkaar graag het balletje toespelen hadden we al eens eerder gezien, ook bij toeval. Sjoemelende agenten, collega-petten en vriendjes ontzien met bonnen en prenten? Gebrek aan integriteit, voortrekkerij... pardon 'positieve discriminatie', of meten met twee maten door staatsorganen? Komt in Nederland niet voor! We hebben niet eens genoeg brillen om onze geüniformeerden allemaal tegelijk de wissers op de autovoorruit te laten vinden.
En corruptie? U bent wel erg somber meneer, dat is iets van
Zuid-Italië hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten