Woord van de week

Eenouderkindercampingveld

= een afzonderlijke stuk grond op een recreatieterrein in Gelderland waar kinderen van 'ongelukkige' gezinnen samen met andere 'ongelukkige' leeftijdsgenootjes vakantie vieren, vanuit de tent gadegeslagen door incomplete familievaders of -moeders.

De ouders van deze kinderen wensen het publieke kampeerterrein niét te delen met gewone - lees 'complete' - gezinnen. "Wegens hun jaloeziemakende gelukssituatie", aldus een eenouder-vader voor de radio. Een slimme campinghouder ("nee het loopt nog geen storm, maar het is wel een succes") liet daarop een stuk grond met speciale kampeervelden voor eenouder-gezinden aanleggen.

Niet dat de betrokken gescheiden, gesplitste of verlaten families een hek of omheining om hun kampeerplekken wilden, of toegangsbordjes wensten met het eufemisme eenouder dan wel de aanduiding 'Veld Ongelukkigen'. Maar zo was je toch meer onder gelijkgestemden, moesten wij radioluisteraars begrijpen, "je hebt hier onder elkaar genoeg aan een half woord, en het is hier altijd extra gezellig. Bovendien kom je misschien zo nog eens een nieuwe relatie tegen, niet dat het meteen hoeft, maar op het terrein van de volledige gezinnen schiet je in elk geval altijd over".

Vrijwillig isolement, non-integratie, afzondering: eenouderkinderkampeerveldje klinkt sympathiek, maar riekt naar nieuwe apartheid. Wat is het bezwaar tegen het oude begrip gezin of familie, soms zijn er in tent of camper twee ouders voor de kinderen beschikbaar, een andere keer weer een: moeten we daar nog van opkijken of er het aparte etiket 'eenouder' op plakken?

Ach, in het moderne leven zoekt eenieder een excuus voor zijn eigen ongeluk meneer - zou Gerard Reve misschien gezegd hebben.